Łączna liczba wyświetleń

czwartek, 9 kwietnia 2015

Grzeczne, miłe, uczynne, dobre, czyli jak z dziewczynki zrobić sfrustrowaną kobietę.

  To, że szkoła nie uczy tego, co jest nam naprawdę potrzebne w życiu, jest powszechnie znanym faktem. Ale żeby nie uczuć też tego własnych dzieci?
"Bądź miła i grzeczna dla wszystkich serdeczna, a zawsze i wszędzie dobrze Ci będzie" - takimi oto mundrościami karmiono mnie w dzieciństwie. Dostawałam takie wpisy w pamiętniku, powtarzały to nauczycielki w szkole, a mit dobroci dawanej, która wraca do nas ze zdwojoną siłą, unosił się wokół, niczym swąd z pobliskiego pola, na którym sąsiad właśnie rozrzucił jeszcze ciepły kurzak*.
 W domu mi tego oszczędzili. Mama - kobieta zaprawiona w bojach życiowych, zawsze mi powtarzała: "Jeśli musisz kogoś zbić, to go zbij, tylko tak, żeby cię nikt nie widział. A jak zobaczy, to płacz i to w niebogłosy." W podstawówce musiałam sprawić cięgi, zwykle chłopakom, nie jeden raz. Nikt mnie nie złapał. Na zbója i bandytę też nie wyrosłam. A tak, na co dzień, byłam miła i grzeczna.
 Nie rozumiem dlaczego dojrzałe kobiety - matki, napychają swoim córkom głowy takimi nieprawdziwymi frazesami. Czy to taka kompletna ślepota na otaczający świat i chęć wiary, że jak mnie się nie udało, to chociaż córce wróci to szczęście? A może to podświadoma zemsta? "Mnie tak do głowy nabili i sobie życie spieprzyłam, to czemu gówniara ma mieć lepiej?!"
 Ostatni wielki boom na książki o asertywności daje wiele do myślenia. Pierwszą rzeczą jest fakt, że ludzie zaczynają dostrzegać, że coś z tym byciem miłym jest nie tak. Drugie zjawisko, to ilość tych książek, a to oznacza, że są potrzebne i to bardzo, bo hasło "Bądź miła i grzeczna dla wszystkich serdeczna, a zawsze i wszędzie dobrze Ci będzie" zbiera swoje żniwa. Już same tytuły tych książek mówią za siebie: "Bycie miłym to przekleństwo", "Naucz ich jak mają cię traktować" i klasyk: "Grzeczne dziewczynki idą do nieba. Niegrzeczne idą tam, gdzie chcą". Ta ostatnia książka była wydana w 2010 roku! Pięć lat temu! A jej tytuł jest bardzo wymowny.
 Wiara w bajki i mity jest fajna jak się jest dzieckiem. Tylko jak człowiek dorasta, to nie wierzy raczej, że spotka w lesie siedmiu krasnoludków, że na końcu tęczy siedzi skrzat z dzbanem złota, a za rogiem czai się zła wiedźma, która uśpi nas wrzecionem na dwadzieścia lat. Czemu więc wciąż wierzymy, że im więcej z siebie damy, im bardziej się poświęcimy, tym nam lepiej w życiu będzie, jeśli ta teoria pada już w przedbiegach jak pójdziemy do podstawówki.
 Wszystko rozbija się o asertywność. Jak powiemy "nie" to sprawimy komuś przykrość. Jak nie pomożemy, to urazimy kogoś. Jak nie popracujemy ponad nasze siły, to ktoś może sobie pomyśleć, że jesteśmy leniwi. Opieramy nasze życie, działania i postępowanie na opinii innych. A co z nami? A fe! Myślenie o sobie, to egoizm! NIE MOŻNA! Czemu, właściwie? BO NIE!
 Czytając blogi, teksty, komentarze, wypowiedzi innych kobiet, które w końcu powiedziały "dość", które miały po wyżej uszu bycie miłą, zwróciłam uwagę, że powtarza się jeden schemat, a jest nim poczucie ulgi. Każda z Bab, która w końcu spróbowała choćby przez jeden dzień pomyśleć tylko o sobie, odmówić tego, czego nie chciała, nie zgodzić się na coś na co nie miała ochoty, czuła na koniec dnia ulgę. Ani razu nie spotkałam się z komentarzem: "Odrzuciłam swoją "miłą skorupę" i powiem wam, że to straszne uczucie, źle się z tym czułam, oddanie się innym to jednak moje powołanie". ŻADNA z Bab tak nie powiedziała.
 Oddawanie siebie w pełni i to najczęściej za darmo, oczekując tylko jakiegoś wyimaginowanego zwrotu szczęścia z zaświatów, to oddawanie jedynego skarbu, jaki posiadamy. A co bardzo powszechne, zwykle oddajemy ten skarb byle komu.
 Zawsze powtarzam: NIC się samo nie robi poza bałaganem. Tylko do bałaganu jest potrzebne minimalne minimum wysiłku i kompletne niemyślenie. Całą resztę trzeba sobie załatwić samemu. Karma wraca? Otóż, powiem Wam, drogie Baby, że sama NIE wróci. Wiem coś o tym, bo w "magii" siedzę nie od dzisiaj. Wszystkiemu należy dopomóc. Dostaniemy nie tyle, ile damy, a tyle na ile zasługujemy. Dostaniemy dokładnie tyle, na ile się cenimy i szanujemy. Jeśli robimy z siebie kopciucha do zadań wszelakich, to na jakie traktowanie chcemy liczyć? Królewny? Przypominam, że Kopciuszek zanim został żoną księcia i spłynął na nią książęcy splendor, to się wymyła, wypachniła, ubrała, odszykowała i wkroczyła na salony w wielkim stylu. Ona COŚ zrobiła w kierunku zmiany. Książę się w niej nie zakochał, bo mu podłogę umyła i koszule zacerowała. Zakochał się, bo wpadła na bal, pogadała, potańczyła i wypadła, bo miała swoje ważniejsze powody, aby wyjść. A inne Baby tak dają, poświęcają, ulegają i się frustrują, bo już sił brak, chęci i ochoty też, wracać ma to szczęście podobno do nich, a tu, cholera, nie wraca! No nic, tylko się powiesić.
 Dlatego Babo, zadbaj o siebie nie tylko fizyczne, ale i duchowo! Jesteś świątynią, klejnotem, stworzeniem boskim! A jak się nazywa boska kobieta? Bogini. Mając świadomość, jak wspaniałą istotą jesteś przestań być ciągle miła. Do nieba i tak pójdziesz, a na razie idź sobie, gdzie chcesz.











* Kurzak - powszechnie stosowany nawóz składający się głównie z odchodów kurzych.